Mirakel?

Mirakel?

 

 

 

 

Het is bijna twee uur na middernacht. Uit de speakers van de autoradio klinken The Stones me als muziek in de oren. Met echt één van hun allermooiste nummers. Leuk dat dit plaatje juist nu gedraaid wordt. Heerlijk meeslepend, vooral die saxofoon. Zachtjes neurie ik mee onderweg naar huis. Op naar mijn bed onder begeleiding van Jagger himself: “I’m just waiting on a friend.”

 

Het is vakantietijd. Dan heb je óf zelf vakantie (drie weken), óf je hebt het druk omdat één van de collega’s weg is (de rest van de zomer). Ik had net zes dagen achtereen dienst of achterwacht gehad en dacht vannacht zeker even niet gestoord te zullen worden. Toch ging tegen twaalven de telefoon. Ik schrok wakker en keek op de display. Raar! Werd ik nou door mijn eigen praktijk gebeld? “Kun je komen helpen? Maagtorsie bij een pronkrug. Het ziet er allemaal niet zo best uit.” Twijfelachtige eer als je compagnons menen dat je nog wat toe kunt voegen… Onder het mom van drie weten nog meer dan twee ben ik gegaan.
Het dier lag al open op de operatietafel en de eerste blik op de maag stelde me bepaald niet gerust: de kleur was eerder smerig grijs in plaats van mooi roze. Daaromheen een bloederige massa. Toch was het al veel beter dan kort daarvoor werd mij verzekerd. De hond lag rustig aan de tube te ademen en de tong kleurde wel prachtig. Alleen die maag, daar wilde de sonde maar niet in. En dat is echt noodzakelijk om de troep eruit te spoelen. Het hele fenomeen maagtorsie is iets wat zich bij grote honden kan voordoen na veel eten, iets raars eten, bovenmatig inspannen na het eten of soms (meestal) zomaar spontaan zonder een aanwijsbare oorzaak. De maag draait dan om zijn as waardoor aan- en afvoer worden belemmerd. Door de vorming van biogas is het al heel snel buigen of barsten. Letterlijk. Door de maag met een naald aan te prikken kun je de druk van de ketel halen. Dat was al een paar keer gedaan en dat herhaalden we nogmaals. Na een tijdje pielen en manipuleren slaagden we er uiteindelijk in de maag te sonderen via de slokdarm. Maagspoelingen volgden en tot slot werd de maag vastgezet aan de ribwand zodat het nooit weer kan gebeuren.
Toen de buik weer dicht zat en de hond onder de verwarmingslamp aan het infuus lag zat er niets anders op dan af te wachten. Grootste risico is dat de maagwand zo lang zonder goede bloedvoorziening is geweest dat ie domweg afsterft. De hond is dan uiteraard ten dode opgeschreven. Wij hadden het uiterste gedaan, moeder natuur moest nu de rest doen.

Als ik Reduzum binnenrijd neemt Ilse DeLange de noten op de zang over. Een andere favoriet van mij. Moet blijkbaar zo zijn vannacht. Ze bezingt een ‘Miracle’. Goed voorteken? Een wonder? Een klein wondertje kunnen we wel gebruiken. Toch? De weg is geplaveid met twijfels in dit soort gevallen. Anderzijds hebben we het gewoon goed gedaan. Als de hond het niet gaat redden waren we domweg te laat. Dikke pech. Of hadden we toch nog beter…
De volgende morgen is een voorzichtige kwispel de begroeting die we krijgen. Natuurlijk is de patiënt slap. Met infuus en al slenteren we door de achtertuin van de praktijk. Eten en drinken mag nog even niet.

Een heel etmaal blijft de pronkrug in de opname. De volgende dag is hij al zo goed dat ie weer mag eten. Dan wordt hij gehaald door de oppas, want zijn baas is met vakantie. Rest hem niets anders dan ‘waiting on his friend’. Of het een ‘mirakel’ is dat de ‘Rhodesian Ridgeback’, zoals hij officieel heet, het gehaald heeft? Wie zal het zeggen?

 

Bron: Menno Wiersma, Dierenartsenpraktijk Reduzum-Grou